Net nu duidelijk is dat café de Kip ophoudt te bestaan mijmer ik over het nummer. “Man wat ben jij toch een sukkel”.  Waar, ook thuis een goed gebezigde text, maar in die tijd door het hele elftal. De scheidingen waren niet van de lucht. Maar wat opviel was dat het meestal stelletjes waren die je , zogenaamd, onder aan het lijstje had. Ook daar weer verrassingen. Herma, zingt het nummer dan ook met volle overtuiging. In het verhaal hadden we dit ook geschreven dat de eega’s uit elkaar aan het drijven waren, en natuurlijk het bloedje van een kind , het kind van de rekening was. De man verliest zich in het werk en de vrouw in Martin……..

Ook sinds het nummer verscheen is er geen verbetering gekomen en is het scheiden rustig doorgegaan. Arme kinderen die anders zo volgens het stuk best wel eens de opvolger zouden kunnen zijn van Ome Beb. Ze worden met vijf euro op het park gedumpt en moeten zich maar redden. Ook de vereniging is een faciliteit geworden en met treft er steeds minder gelijkgezinden, zoals Dick Backers dat zo treffend verwoord.

Dat is de essentie van een vereniging. Gelijkgezinden. Net als dat je dat in de politiek zoekt, in het geloof, is dat ook de basis voor de vereniging. Je verbind je met anderen omdat je gelijkgezinde doelen nastreeft. Maar ook hier scheiden vaak de wegen. Contributie wordt gezien als kijk en luistergeld met rechten en zonder plichten. Ook hier ontgroeien de partners in de vereniging uit elkaar.

Man wat zijn wij een sukkels om zo iets moois te laten verwaarlozen tot een soort van gemeentelijke faciliteit die er alleen maar op uit is om het weg te fuseren en ons uithuwelijkt aan iedereen die haar maar wil hebben. Gelijkgezinden, wees geen sukkel!